Een infiltratiekrat is een ondergrondse constructie die regenwater opvangt en het geleidelijk in de bodem laat sijpelen. Het voorkomt overstromingen door regenwater vast te houden en te laten infiltreren. Het draagt bij aan het herstellen van grondwaterlagen en het bevordert duurzaam waterbeheer.

De diepte van een infiltratiekrat kan variëren. Het is mede afhankelijk van het ontwerp, de lokale bodemomstandigheden en de vereiste infiltratiecapaciteit. Over het algemeen bevinden infiltratiekratten zich meestal op een diepte van +/- 60 tot 120 centimeter onder het maaiveld.

Infiltratiekratten worden meestal ondergronds geplaatst in de buurt van gebieden waar regenwater wordt opgevangen. Denk dan aan langs daken, onder verharde oppervlakken zoals opritten of parkeerterreinen, of zelfs in de buurt van afvoerputten.

Niet alle bodems zijn geschikt voor infiltratie van regenwater. Geschikte bodems voor infiltratie hebben over het algemeen goede doorlatendheid, wat betekent dat ze in staat zijn om water effectief te absorberen en te laten doorsijpelen in de grond. De volgende bodemtypen zijn over het algemeen geschikt voor infiltratie:

1. Zandgrond: Zandbodems hebben doorgaans uitstekende doorlatendheid en zijn zeer geschikt voor infiltratie. Het water zakt snel weg in zandigere bodems.
2. Grind: Grind heeft een hoge doorlatendheid en laat water gemakkelijk doorsijpelen. Het wordt vaak gebruikt als ondergrond voor infiltratiesystemen.
3. Losse, goed doorlatende aarde: Bodems die los en goed doorlatend zijn, zoals sommige leemsoorten, kunnen geschikt zijn voor infiltratie, maar de doorlatendheid kan variëren afhankelijk van de specifieke bodemkenmerken.
4. Lichte kleigrond: Sommige lichte kleisoorten kunnen geschikt zijn voor infiltratie, maar de doorlatendheid is meestal lager dan bij zand of grind. In dergelijke gevallen kan het nodig zijn om de infiltratiecapaciteit te verbeteren door de bodem te bewerken of te verbeteren met speciale materialen.

Bodems die minder geschikt zijn voor infiltratie zijn onder andere:

1. Zware kleigrond: Zware kleigronden hebben meestal een lage doorlatendheid en laten water slecht doorsijpelen.
2. Rotsachtige bodems: Bodems met veel rotsen of harde lagen kunnen de infiltratie bemoeilijken.
3. Gebieden met hoge grondwaterstanden: In gebieden waar de grondwaterstand al hoog is, kan infiltratie leiden tot overmatige ophoping van water.
4. Verontreinigde bodems: Bodems die verontreinigd zijn met chemicaliën of verontreinigingen zijn meestal niet geschikt voor infiltratie vanwege het risico op het verspreiden van verontreinigingen in het grondwater.